Back to Belgium

Exact drie jaar en 5 maanden. Zo lang zullen we hier gewoond hebben. Want in de zomer  keren we terug naar ons huisje in Herent. En verlaten we dus ons appartement in Londen.

Sommige beslissingen neem je snel en simpel. Een huis, kinderen, trouwen: check! Over anderen wordt al wat langer nagedacht: een huisdier, welke vakantie, hoeveel kinderen? Deze beslissing liet zich niet gemakkelijk nemen. Ze wrong zich onder onze huid en drong zich op: we voelden dat we een keuze dienden te maken: blijven of gaan. Brexit en enkele andere zaken stimuleerden niet om te blijven, familie/vrienden en een freelance job stuurden ons terug richting vasteland. Maar makkelijk was het niet.

Londen was alles wat we konden dromen en meer. Een bruisende stad met diversiteit in alle hoeken en kanten. Met warme mensen en een geweldige school.  Met de meest groene parken en de grootste musea. Met Kent als achtertuin en de zee altijd in de buurt, met gezinstijd als tijdverdrijf nummer 1. Londen was ook de start van mijn freelancecarrière. Maar het is ook een plek met groeiende onzekerheid rond Brexit, dure woningprijzen, minder goede gezondheidszorg, weinig mogelijkheden voor secundair onderwijs en veel autoverkeer.

“De keuze die we maken, is de goede keuze”. Zegt die altijd nuchtere man van mij. Gelijk heeft hij. We kijken uit naar kampeertripjes, feestjes, vrienden en familie. Gust naar een huisdier (cavia’s hebben zijn hart gestolen, voor wie het graag wilt weten), zijn beste schoolvriendje en alleen naar school mogen wandelen. En Kamiel, die weet het niet. Hij was amper 1 toen we vertrokken en heeft nooit anders dan Londen gekend. De stadsjongen die liever sushi eet dan in het zand speelt. Die beter Engels kent dan ons allen. Die drie beste vrienden heeft op school. Het verjaardags-/afscheidsfeestje in juli staat al gepland. Daarna kan je mijn hart bij elkaar vegen.

Sommige dingen zijn moeilijk uit te leggen met woorden. Dit is er zo eentje. Blijdschap en droefheid in één. Opwinding en nostalgie. Tranen tussen de glimlach door.

We zijn ongelooflijk dankbaar voor al die fijne herinneringen en ervaringen, dankbaar voor al die geweldige mensen die we hebben leren kennen, dankbaar voor de diversiteit die onze kinderen hebben ervaren, dankbaar voor de intense bezoekjes. Kort samengevat: we hebben het toch maar mooi gehad.

En laat die frietjes nu maar komen.

Deze blog verscheen op ook op onze Londen-blog.